Novedades

Segunda parte de la trilogía de fantasía vikinga. El hambre de los dioses es la continuación de la aclamada saga de fantasía épica de John Gwynne inspirada en la civilización nórdica, repleta de mitos, magia y venganzas sangrientas. Lik-Rifa, la legendaria diosa dragona, ha salido de su cautiverio eterno. Ahora urde una nueva era de sangre y conquistas. Mientras Orka continúa la búsqueda de su hijo desaparecido, los Hermanos de Sangre emprenden una desesperada carrera hacia el sur para salvar a uno de los suyos y Varg da sus primeros pasos en la senda de la venganza.

Los alquimistas del Mundodisco están haciendo de las suyas nuevamente. Esta vez han descubierto el secreto para obtener oro de la plata... o, mejor dicho, de la pantalla plateada. Y siguiendo el canto de sirena de Holly Wood estará Victor Tugelbend, un proyecto de mago reconvertido a figurante. No canta, no baila, pero sabe manejar la espada (un poco) y ahora quiere ser famoso. También acudirá Theda Wuthel, una mujer ambiciosa proveniente de una pequeña ciudad de la que probablemente nadie haya oído hablar nunca.

La metrópoli de Nueva Crobuzon se extiende en el centro de su desconcertante mundo. Los seres humanos, los mutantes y las razas arcanas se apiñan en la penumbra, bajo sus chimeneas; los ríos fluyen, viscosos, y las fábricas y las fundiciones martillan la noche. Durante más de mil años, el Parlamente y su brutal milicia han gobernado a una amplia gama de obreros, artistas, espías, magos, adictos y prostitutas.

Kendisine ağaçların altında güzel bir yer seçti. Sonra teker teker diğer tanrılar da sökün etmeye başladılar: Savaş tanrısı Bel, aşk ve bereket tanrıçası İştar, Sirius yıldızının bekçisi Ninurta, başak taçlı tahıl tanrıçası Nisaba, ana tanrıça Mah da oradaydılar. Sonunda, postlara ve tüylere bürünmüş hayvan tanrısı Sumukan ve Gılgameşin tanımadığı birçok tanrı da vahaya geldiler. Babaları Mardukun çevresine halka biçiminde oturarak, ağaçların olgun meyvelerinden koparıp yemeye başladılar.

1920'li yıllar, ha bitti ha bitecek. Ordu'nun batısına doğru uzanırsanız önce Perşembe ilçesi çıkar karşınıza. Yani eski adıyla Vona. Buradaki bir hane Hekimoğlu Zekeriyanındır... Deli bir gençti Zekeriya. Dürüst, tuttuğunu koparan... Bir o kadar da yakışıklı.

Tepegöz, kollarını göğsünde kavuşturmuş, dudaklarında zalim bir gülümsemeyle ona bakıyordu. Tek gözü yuvasında yine fıldır fıldır dönüyordu. Demek beni kovuyorsun! dedi sonunda takır tukur bir sesle. Sen bilirsin! Gidiyorum! Ama Oğuzun başına büyük bir bela getirdin, bilmiş ol! Daha ne belası getireceğim be canavar! diye bağırdı Aruz Koca öfkeyle. Asıl belayı, bulduğumuz gün seni gebertmelerine engel olmakla getirdim! Zaten yapacağını yaptın, daha ne yapacaksın? Görürsün! dedi Tepegöz ve arkasını dönüp gitti.

İsa, bu sesi duyunca dehşetle irkildi. O çok eski ayartıcının, hırsının sesiydi bu. İnsanlar bazen ona şeytan adını da veriyorlardı. Ama kalbinden gelen bir ses onu yatıştırmıştı. Birkaç gün sonra bir rüya gördü. Kudüsteki büyük tapınağın çatısındaydı. Aşağıda toplanmış olan büyük bir kalabalık, ellerini ona doğru uzatmıştı. Vaftizci Yahya da aralarındaydı. Birden içine sızmış olan hırsın kışkırtıcı sesini tekrar duydu: Tanrının oğluysan, kendini buradan aşağı at! Tanrı senin için meleklerine buyruk verecek.

Ertesi sabah günün ilk ışıklarıyla uyanan Adem esneyerek gerindi. O kadar tatlı bir uyku uyumuştu ki! Havva'nın saçlarını okşamak için elini yanına uzattığında, eşinin orada olmadığını gördü. Nerede acaba? diye geçirdi aklından. Nereye gitmiş olabilir? Adem yattığı yerden doğruldu... Yakındaki berrak derenin suyunda yüzünü yıkamak istediği anda, birden kanının donduğunu hissetti. Havva, yasak ağacın yanında duruyordu. Elinde ağacın meyvelerinden biri vardı. Kırmızı, güzel, çekici, arzu uyandırıcı bir meyve...

Musa önderliğindeki ilk İbrani grubu karaya çıkmaya başlamıştı. Musa arkasını dönüp baktığında, Mısırlıların yaklaşmakta olduğunu gördü. Bunun üzerine elini denize doğru uzattı ve suların oluşturduğu duvar yavaş yavaş kapanmaya başladı. Deniz, eski halini alıyordu. Mısırlılar suların üzerlerine hücum ettiğini gördükleri zaman dehşet içinde geri dönmeye ve kaçmaya çalıştılar. Ancak artık çok geçti... Deniz tümüyle kapanıp eski halini aldığında, Mısır ordusunun en seçkin birliklerinden geriye hiçbir iz kalmamıştı.

Yusufun hayatında yeni ve karanlık bir dönem başlamıştı. Bir iftiraya kurban gitmiş, bunca yıldır sadakatle hizmet ettiği efendisi tarafından zindana atılmıştı. Artık buradan kurtulması çok zordu. Soğuk, karanlık bir hücreye atılmıştı. Yapayalnızdı. Günlerdir başını kollarının arasına almış, öylece oturuyordu. İçinden hiçbir şey yapmak gelmiyordu. Zaten ne yapabilirdi ki? Günde bir kere kapının altından içeriye uzatılan bir somun ekmek ve bir testi su, hayatındaki tek değişiklikti.

Gözleri yuvalarından dışarı fırlamış olan Nuh, elini alnına siper ederek hayvanları seçmeye çalıştı. En önde bir çift yaban eşeği geliyordu. Onların ardında bir çift kara manda, bir çift geyik, buz gibi bakışlarla etrafı süzen bir çift panter, bir çift çöl ceylanı, bir çift kurt, hörgüçlerini bir o yana, bir bu yana sallayarak ağır adımlarla yürüyen bir çift deve... Geminin kapılarını açın! diye bağırdı Nuh şaşkınlığını üzerinden atmaya çalışarak. Geliyorlar! Köprüleri indirin!

Dirse Han'ın oğlu da işte bu anı bekliyordu. Toparlanmasına fırsat vermeden boğanın sırtına atladı, gözle görülemeyecek bir hızla belindeki hançeri çekti, hayvanın kocaman başını gövdesinden ayırdı. İşte o an obada büyük bir uğultu koptu. Bu gürültünün etkisiyle çadırlarından dışarı koşturan Bayındır Han'ın, Dirse Han'ın ve diğer Oğuz beylerinin gözleri yuvalarından fırlayacak gibi olmuştu. O korkunç canavarı bu adsız oğlancık mı öldürmüştü? Gerçek olabilir miydi bu? Oğuz eli bunca zamandır böyle güçlü, böyle yiğit birini görmemişti.

Theseus, beklediği vaktin geldiğini anlamıştı. Rehineler arasında kendisine en yakın olan Antilochosu bir kenara çekti. Yakında buradan gideceğiz. Ama önce Giritlilerin güç sembolünü yok edeceğim. Kimden söz ettiğimi anladın umarım: Minotaurus... Antilochosun gözleri korkuyla irileşti. Minotaurus mu? Nasıl olur!... Boğa başlı canavar! Onu nasıl öldürebilirsin!

Ansızın tuhaf bir şey oldu. Megara'nın yüzü yavaş yavaş değişmeye başladı. Kestane renkli güzel saçları gürleşti, kiraz dudaklarının arasından parlayan bembeyaz dişleri uzadı, sivrileşti, zeki bakışlı gözlerinde zalim bir bakış belirdi. Sevgili karısı, Herkül'ün gözleri önünde korkunç bir aslana dönüşüyordu... Bu kez aslanın yanında üç tane kurt belirmişti. Pembe dilleriyle dudaklarını yalıyor, soğuk gözleriyle etraflarına ölümcül bakışlar fırlatıyorlardı... Herkül korkunç bir çığlık atarak kılıcını çekti ve vahşi hayvanların üzerine saldırdı. Göz açıp kapayana kadar onları parça parça etmişti.

Odysseus tam on dokuz yıl önce Troya savaşına gitmek üzere adadan ayrılmış, o günden sonra da bir daha kendisinden haber alınamamıştı. Savaşa giden tüm önderler sağ salim geri dönmüşlerdi; ancak onun başına neler geldiğini tanrılardan başka kimse bilmiyordu. Odysseus İthaka Adası’nın kralı olarak zengin bir adamdı; güzel bir konağı, değerli hazineleri, sürü sürü hayvanları vardı. Herkes onun ölmüş olduğunu kabul ediyordu. Öyle ya, savaş tam dokuz yıl önce sona ermişti. Bu kadar zamandır geri dönmeyen bir adam sağ olabilir miydi?

Zeus'un Kafasından Doğan, El Sanatlarının Yaratıcısı, İşlek Aklın ve Keskin Zekânın Tanrıçası Athena Senin için ne yapabilirim? Baltanı kafamdaki şişliğe indir! Emin misin? diye sordu demirci tanrı. Elbette! diye gürledi Zeus. Çabuk ol, yoksa seni tuttuğum gibi Olimpos'tan aşağı fırlatırım. Hephaistos, emri ikiletmeden yerine getirdi ve keskin baltasını Zeus'un alnındaki şişliğe indirdi. Ve tüm tanrıları şaşırtan bir şey oldu: Zeus'un yarılan alnından tanrısal bir öz akmış, sonra da pırıl pırıl parlayan zırhlar içinde, yetişkin bir tanrıça ortaya çıkmıştı.

Ak Köpüklerden Doğan Aşkın ve Mutluluğun, Sonsuz Güzelliğin Tanrıçası Afrodit. Neden sonra gelenin bir çift güvercin tarafından çekilen bir araba olduğu anlaşıldı. Bembeyaz kuşlar güçlü kanat çırpışlarıyla arabayı Zeus'un tam önüne indirdiler. Tanrıların ağızları şaşkınlıktan bir karış açık kalmıştı. Arabadan inen bu kız kadar güzel bir varlığı daha önce hiç görmemişlerdi. Onların şaşkınlığını fark eden Afrodit, en güzel gülümsemesiyle onlara seslendi. Aşkın ve güzelliğin tanrıçası Afrodit'e yer verin, ey tanrılar ve tanrıçalar! Bunun üzerine Zeus ayağa kalktı, diğerleri de onu izlediler.

İnsanları Doyuran Tarlaların, Bitkilerin ve Bereketin Sarı Saçlı Tanrıçası Demeter "Buraya bir han yapacağım demiştin, değil mi?" "Evet, daha kaç kere söyleyeceğim! Buraya bir yığın yorgun ve aç insan gelecek; ben de onlara yatacak yer ve yemek vereceğim." "Demek açların karnını doyuracaksın! Peki senin karnını kim doyuracak?" Yaşlı kadın arkasını dönüp topallaya topallaya oradan uzaklaşırken, Erysichton şaşkınlıkla onun arkasından bakakaldı.

Lidya'nın Altın Ovalarından. Arabistan'ın Kumlu Çöllerinden Gelen, Şarap ve Neşe Tanrısı Dionysos. Dionysos'un her zamanki gibi Nysa Dağı'nın tepesinde ceylan peşinde koştuğu günlerin birinde, ansızın karşısına iri yapılı iki aslan çıktı. Genç tanrı irkildi ve elinde olmadan birkaç adım geri çekildi. Aslanlar gelip tanrının ellerini yalamaya, kafalarını onun bacaklarının arasına sokmaya başladılar. Dionysos artık onlardan çekinmesine gerek kalmadığını anlamıştı.

Herkül'ün Baş Belası, Zambak Kollu Tanrıça Hera. Zeus ile Hera'nın el ele, göz göze geri döndüğünü gören Olimpos sakinleri sevinçle el çırpmaya başladılar. Tanrılar, tanrıçalar, peri kızları, satirler, cinler, velhasıl tüm doğaüstü varlıklar onları tebrik ediyorlardı.Pek yakında düğünümüz olacak! diye bağırdı Zeus elini kaldırarak. Hepiniz davetlisiniz! Kimse düğünüme gelmemezlik etmesin.