Een betonnen, in plaats van een onverhard fietspad wil de dorpsvereniging van Scharmer aan laten leggen door onze gemeente.

Misschien vinden sommigen dat overdreven, maar bij mij leidt dat tot grote droefenis. En ook wel een beetje boosheid. Een van de mooiste onverharde fietspaden in de buurt wordt opgeofferd voor wat precies? Verkeersveiliger wordt het niet, de randen van zo’n betonnen pad leiden alleen maar tot ongelukken bij passanten.

Het onderhoud kan altijd beter, maar dat geldt straks ook voor zo’n strak en glad pad dat scooters en motoren uitnodigt er over heen te racen. Wat verloren gaat zijn de randovergangen van het nu leemachtige pad naar de vegetatie, heel veel planten en insecten profiteren daarvan. Zoals de er nestelende grijze zandbij, helaas ook al sterk achter uitgaand. Ook al, want het gaat beroerd met veel planten, vogels en insecten. Er verdwijnen er een boel, in een hoog tempo.

Veel collega biologen zijn de wanhoop nabij over de onverschilligheid van zoveel mensen. Snappen we dan niet dat we het niet gaan redden als we ons eigen gemak boven alles stellen? Juist in onze directe leefomgeving kunnen we met zijn allen heel veel doen aan de natuur, in de eigen tuin, maar ook met een wat bedachtzamer omgang met voet- en fietspaden in onze eigen buurt. Want we zijn met heel veel mensen, en met zijn allen kunnen we heus een beetje helpen nog wat over te laten voor volgende generaties.

Natuur en Wetenschap door Menno en Erwin is a reader-supported publication. To receive new posts and support my work, consider becoming a free or paid subscriber.