Voor Pim wordt een groots afscheid georganiseerd. Familie en vrienden van Pim zoeken elkaar ook daarna op en delen hun verdriet. De ouders van Pim voeren een nazorggesprek met de artsen en schrijven een brief aan het academisch ziekenhuis, waarin zij hun positieve en negatieve ervaringen op een rij zetten. Naar aanleiding van de brief worden zij uitgenodigd voor een gesprek. Hematon, de patiëntenvereniging voor mensen met bloedkanker, komt op de lijn nadat diverse donaties zijn ontvangen ter nagedachtenis van Pim. Na een aantal maanden wordt de as van Pim bijgezet in het familiegraf.

Pim neemt de regie in handen. Hij heeft alle behandelingen ondergaan en alle beproevingen doorstaan in de hoop weer beter te worden. Nu dat niet het geval blijkt en zijn situatie dagelijks verslechtert, is het klaar voor hem. Vastbesloten zet hij het euthanasieproces in gang dat hem uit deze nachtmerrie zal bevrijden. Zijn familie worstelt met zijn beslissing, maar blijft hem steunen. Na maanden in afzondering te hebben geleefd, ontvangt hij eindelijk zijn vrienden weer – maar deze keer om afscheid te nemen. Pim gelooft niet dat er na de dood iets is, maar denkt wel: ‘Zolang jullie aan me denken, ben ik er nog.’

Eenmaal thuis blijken de complicaties van de stamceltransplantatie niet zomaar te verdwijnen. Het echte herstel lijkt uit te blijven. Pim krijgt het mentaal zwaar te verduren. Hij leeft in een nachtmerrie en wil vluchten – de zwartste periode in het jaar van zijn ziekte. Op het moment dat Pim zowel fysiek als mentaal weer iets sterker wordt, slaat het noodlot opnieuw toe. De ziekte blijkt te zijn teruggekeerd en zijn ruggenmerg is beschadigd - en dit veroorzaakt verlammingsverschijnselen. Voor Pim is het keerpunt bereikt als hij een permanent katheter krijgt. ‘Het is niet in mijn grip. Niet in jouw grip. Zelfs niet in de dokters hun grip.’

Pim heeft maar één echte kans op genezing en dat is via een stamceltransplantatie. De voorbereiding daarop is extreem en de complicaties daarna nog heftiger. Pim is misselijk, koortsig, heeft pijn en tergende jeuk. Hij krijgt hartritmestoornissen waarvoor twee keer een ‘reset’ nodig is en ondergaat een galwegoperatie. Een dag na zijn ontslag moet hij alweer worden opgenomen vanwege een onverklaarbaar lage bloeddruk. Het wordt overleven voor Pim en de enige tactiek tijdens deze lange dagen is bevriezen. Lotgenoten zijn belangrijk voor Pim. Een vriend van hem komt te overlijden en Pim heeft het voor het eerst over euthanasie: "Als ik aangeef dat het genoeg is, dan wil ik dat jullie mij steunen."

De diagnose is een ‘mokerslag’. Pim heeft leukemie en moet zo snel mogelijk onder behandeling in het dichtstbijzijnde academisch ziekenhuis. De eerste chemokuur is een enorme aanslag op zijn lijf en van zijn aanvankelijke bravoure is al snel niets meer over. Thuis krabbelt Pim weer op. Hij spreekt af met vrienden en dwingt zichzelf te eten, slapen, bewegen en als het kan zelfs sporten. Maar daarna volgen nog meer chemokuren. Iedere keer doorstaat Pim alle ‘martelingen’ van prikken, puncties, pijn, misselijkheid, moeheid, haaruitval; hij blijft vechten. Pim leert het ziekenhuis (de ‘hel’) van binnen kennen, en het ziekenhuis leert Pim kennen – niet altijd tot wederzijds genoegen. Zijn zusje Eva tekent Pim als Superbro, en deze tekening zal het laatste jaar steeds met hem meereizen.

Superbro verhaalt over het laatste jaar van Pim Mellink, die op 21-jarige leeftijd plotseling wordt geconfronteerd met leukemie. Het boek gaat over de worsteling van Pim – en zijn naasten - met zijn ziekte en de gevolgen daarvan; maar het gaat ook over zijn ontwikkeling, groei, wijsheid en moed. Superbro biedt een spiegel aan de academische ziekenhuiszorg, beschrijft het zorgvuldige euthanasieproces dat Pim doormaakt en staat stil bij het afscheid en de rouw van familie en vrienden.