ZANNETME

Kırdın mı incittin mi birilerini Kimleri kazandım, yitirdiklerim kimler? Kendimi yeniledim mi yazdıklarımda? Yeniden düşünmeliyim Dostluklarımı, ilişkilerimi Gözlerim çocukluk fotoğraflarında mı kaldı Yitirdim mi yoksa masumiyetimi? Borçlarımı ödedim mi? Doğru seçtim mi soruların fiillerini? Tırnaklarım kesilmiş, dişlerim fırçalanmış, saçlarım taranmış, Giysilerim ütülü, odam düzenli mi? Geri verdim mi aldıklarımı: Aşkları, dostlukları, sevgileri, güvenleri, bağları, Kitaplara, sayfalara, satırlara borcumu ödedim mi? Yokladım mı duygularımı Hâlâ sevebiliyor muyum insanları? Ovmalı gümüşleri, bakırlarımı; cila geçmeli ahşaplarıma Ovmalı umutları Saklı tutmalı gelecek inancını, yarınları eksik etmemeli ağzımızdan Ey uzak akrabalarım, üvey aşklarım Mevsim sonu dostlarım, işporta malı ayrılıklar Arkadaş ölümleri, dost hançerleri, talan ettiğimiz zulalar Gece telefonları, ıssız konuşmalar Mağrur incelikler, vurgun yemiş ilişkiler Uçurum duygusuyla yaşadığımız hayat ey O kadar çok anlattım ki Kendime kaldım anlatmaktan... Bunaldım kendisiyle boğuşmasını Başkalarında çözmeye çalışan insanlardan Usandım sözcük oynamalarından, tılsımlı sıfatlardan, Ofset duyarlılıklardan Kaç zamandır duru, yalın, çalışkan, iyi insanlar özlüyorum 'İçtenliğin' ya da 'dünya görüşünün' kirletmediği Kendime bir yeni yıl kartı yazarak bunları diliyorum Aranıp duruyorum adresini yitirdiğim insanları Vitrin camlarına yansıyan yüzlerde Bilmiyorum kalmış mıdır adresini yüzlerinde taşıyan insanlar Hâlâ bir umut var mıdır Çıkmaz bir sokağa benzeyen bu avare avunması vitrinlerde Ne çıkmaz sokaktayım ne de mutsuz Sadece rüzgârlardan daha güçlü olmak istiyorum o kadar Açık denizlerde nice yolculuklara yelken açarken Kış güneşinin mutlu ettiği bir kedi gibi mutlu, emin, tasasız Sere serpe ve keyifli olmak tek isteğim ve dileğim Senin ve benim , yani bizim için...

Gidenler bizden hep bir parça götürürler. O parçanın yerinde de derin izler kalır. Herkesin bir yara izi vardır insanlardan gizlemeye çalıştığı. Saklamak için çok uğraştığı bir yara izi. Herkesin bir yara izi vardır kimseye dokundurtmayacak kadar güzel olan. Baktıkça nefes alabiliyor olmanın kıymetini anlamanı sağlayacak bir yara izi. Bu izlerle yaşamaya alışırsın. Bir sabah belki gün doğarken baktığında dışarı, yaşamayı yeniden sevebilirsin ve bir gün elbet birileri o yara izlerine dokunur. Acında biraz olsun hafiflemeye başlar.

Yaman Dede kimdir?
Kayseri’inin Talas ilçesinde Rum esnaflardan iplik tüccarı Yuvan Efendi ile Afurani Hanımefendinin oğlu Diyamandi 1887 yılında dünyaya gelir. Henüz on aylık iken ailesi Kastamonu’ya göç eder. İlk tahsilini Rum Ortodoks Mektebinde yapan küçük Diyamandi,1121 de Kastamonu İdadisi(lise)ne girer. Yedi yıllık idadiyi birincilikle tamamlar. İdadide arkadaşları kendisine “Yamandî Molla” lakabını takarlar. Bir Rum çocuğuna neden molla lakabı takılmış?
Bunların hepsi nternette var. Ama hayatının anlatıldığı Mustafa Özdamar'ın Yaman Dede kitabını da okuyabilirsiniz. İlginç bir kişilik...

Bakışlarımda, küflenmiş bir fotoğraf alev alıyordu
Yoruluyordum her sabah, sabaha şahit olmaktan

Bilmiyorum, neden eskiyor aynı gün, giydiğim elbiseler
Eve dönme takıntısı neden, rüya sona ermişken

Rutubetli alev, mutlu ölüm, erdirici günah
Vücudum hunharca kendime saldırıyor, neden

Bir saat neyi ölçer, kendinden başka
Kaç kapıdan geçmeli insan, doğduktan sonra

Farkım yok kimseden, ben de bin bir parçayım
Bir birin, bin parçasından biriyim, neden

Kopsun artık başlar boyunlarından, oyun bitsin
Çocuklar kocamış ihtiyarlara dönsün, sen de dön.

İnsan ayrıla ayrıla, yürekler ağızda
Omuzlar cılız tamam, dilin hükmü sorguda

Her isim, müsemmayı neden tüketir, söylesin biri
Kendi gölgemin dışına sıçradım, suçluyum, öldürün beni

Sulhi Ceylan

(Yedi İklim Dergisi, 408. Sayı)

Temâşâ

Sisli bir resimdeydik seninle
Kara trenler geçiyordu gözlerinden
Kuş sürüleri geçiyordu figanla, eninle
Ben o eski türküyü söylüyordum
Söylüyor ve ağlıyordum

Tahta çitleri / çok akasya ağaçları
Ve az yolcusu olan bir istasyonda
Sen trene doğru gidiyordun pervasız
Ben yere elimdeki kırık dalla bir şeyler çiziyordum
Çiziyor ve ağlıyordum

Sükûtu öldüren bakışın
Rayların ağıtı sonra acı, uzun
Ve rüzgar ve dalgalar ve devrilen dağlar
Vaveylası içimdeki öksüzün
Mahşerdi / ben ince bir ıslık çalıyordum
Çalıyor ve ağlıyordum

Gittin gözlerini bıraktın bu divane âşığa
Ki onda en zalim yanın mevzilenmişti
Sanırsın oraya dönmüştü Hülagu leşkeri
Azatlığa susadıkça belalı nazarından içiyordum
İçiyor ve ölüyordum

Sisli bir resimdeydik seninle
Kara trenler geçiyordu gözlerinden
Kuş sürüleri geçiyordu figanla, eninle
Ben uzaktan / Sessiz gidişimi temaşa ediyordum
Temaşa ediyor ve ağlıyordum

A.Vahap AKBAŞ

Şair ve yazar. Doğum: 2 Mayıs 1954, Batman – Ölüm: 15 Kasım 2014, Çorlu, Tekirdağ

İlk yazısı 1978’te Hisar dergisinde yayımlanan Akbaş’ın şiir ve yazıları Türk Edebiyatı, Mavera, Kandil Çocuk, Yağmur, Ümran gibi dergilerde çıktı.

“Efgan” adlı kitabı ile Türkiye Yazarlar Birliği 1982 Şiir Armağanı’nı, “Alevler ve Güller” ile Sedat Yenigün Roman Yarışması İkincilik Ödülünü, “Kuş Olsun Yüreğim” ile Türkiye Millî Kültür Vakfı ve Gökyüzü Yayınları Çocuk Şiirleri Yarışması Üçüncülük Armağanı’nı aldı.

Bir özlem Çakmakçılar klasiği

Gönül gel seninl'e muhabbet edelim

Desem ahın'da vahın'da hiç bitmiyor

Sırra kadem basıpta burdan gidelim

Desem, ruhum gitsede ayak gitmiyor

Neler çektim ben gönül, senin elinden

Ne zaman anladın'ki benim halimden

Tökezledim tut kaldır desem elimden

Kime diyorum'ki sözüm para etmiyor

Hiç'mi iyi günümüz olmadı'ki senin'le

Hatırım'damı yok küsmüsün benim'le

Eşek arısı soksun ne dedim'ki dilim'le

Hep bi havalardasın sitemin bitmiyor

Sır'daş bildim derdi'mi döktüm sana

Kimim varki sen'den başka anlasana

Sanki iki el olduk sırtını dönme bana

Bir başıma koydun beni , ağır geliyor

Yıl'lar yıl'ları kovaladı ömrüm'ü yedin

Vallahi düşmanım gibisin, neler ettin

Ulan bende vicdan olmasa sen bittin

Sana neler söylesem dilim varmı'yor

Gönül gel oturda şuraya bitir zulümü

Vallahi birgün elimden olacak ölümü

Aklım ermedi nesin sen yoksa delimi

Hurdacı'ya ver kurtul diyom vermiyor

Anladım ki senden bana dost olmaz

Çok çektim sen'den, çok sır bilinmez

Ömürler geldi geçti ikimizden olmaz

Geçmişi silsek diyom zalım silmiyor

🥀🥀🥀🥀. GÖNÜL. 🥀🥀🥀🥀

✍️ İ. KUNDAKCI