Federico Fellini was één van de grootste Italiaanse cineasten van de twintigste eeuw. Als co-scenarist voor Roberto Rossellini lagen Fellini’s roots in het neo-realisme (ca. 1945-1952), maar hij zou al gauw zijn eigen weg inslaan. Hij creëerde een uniek cinematografisch universum dat je onder andere kan herkennen aan de parade van kleurrijke figuren, de meeslepende muziek (van Nino Rota) en de iconische beelden van lege stranden, verlaten pleinen en mythische landschappen. Fellini’s cinema (en het afgeleide adjectief ‘Felliniaans’) kon soms exuberant en vulgair zijn, maar ook visueel verbluffend en humanistisch.

Fellini is de keuze van acteur en theatermaker Johan Heldenbergh. Samen met hem wordt dieper ingegaan op Fellini’s oeuvre, zijn visie op filmmaken, acteurs en op alle stilistische en thematische bijzonderheden die zijn werk (en de keuzefilm) typeren.

In de zomer van 1959 draaide toenmalig debutant Jean-Luc Godard met een minuscuul budget en zonder script, 'À bout de souffle', één van de meest invloedrijke naoorlogse films van de vorige eeuw. Alle klassieke 'regels' van het film maken (wat betreft montage, belichting, acteerstijl, verhaalstructuur) lapte hij aan zijn laars en het resultaat werd deze Jazzy, zelfbewuste en vorm-vernieuwende ode aan de cinema.

Marc Didden acht Godard (mee) verantwoordelijk voor minstens vier van zijn filmliefdes: Jean Seberg, Anna Karina, Anne Wiazemsky en Nathalie Baye. 'À bout de souffle' is voor hem een sleutelfilm van de Franse Nouvelle Vague.

Terrence Malick heeft met een relatief klein oeuvre een belangrijke stempel gedrukt op de Amerikaanse filmkunst sinds de jaren zeventig. Vanaf zijn debuut 'Badlands' liet Malick zich opmerken door zijn passie voor een schilderachtige cinematografie, een veelgelaagde sound design en opmerkelijke vertolkingen.

Barbara Sarafian was danig onder de indruk van 'Badlands', een film die na al die jaren nog steeds fascineert en beklijft, en komt ons dan ook graag vertellen hoe zij haar hart verloor aan die film.