Turkish Fairy Tales

Turkish mythology is comprised of myths and traditions that have been passed down from generation to generation by the Turkish people. Soon, you will be immersing yourself into their culture and traditions told in an almost poetic way. The Turkish people have a love for storytelling and are masters of it. This is the reason why they have such an interesting library of fairy tales.

Delve into the mystical worlds of Celtic enchantment, the heroic sagas of Bulfinch's lore, the enigmatic tales of Slavic spirits, the celestial dances of Japanese deities, the profound fables of Turkish origins, the creation epics of Sumerian and Mesopotamian civilizations, the rich tapestry of Native American heritage, and the captivating chronicles from the Filipino archipelago.

Odysseus tam on dokuz yıl önce Troya savaşına gitmek üzere adadan ayrılmış, o günden sonra da bir daha kendisinden haber alınamamıştı. Savaşa giden tüm önderler sağ salim geri dönmüşlerdi; ancak onun başına neler geldiğini tanrılardan başka kimse bilmiyordu. Odysseus İthaka Adası’nın kralı olarak zengin bir adamdı; güzel bir konağı, değerli hazineleri, sürü sürü hayvanları vardı. Herkes onun ölmüş olduğunu kabul ediyordu. Öyle ya, savaş tam dokuz yıl önce sona ermişti. Bu kadar zamandır geri dönmeyen bir adam sağ olabilir miydi?

İsa, bu sesi duyunca dehşetle irkildi. O çok eski ayartıcının, hırsının sesiydi bu. İnsanlar bazen ona şeytan adını da veriyorlardı. Ama kalbinden gelen bir ses onu yatıştırmıştı. Birkaç gün sonra bir rüya gördü. Kudüsteki büyük tapınağın çatısındaydı. Aşağıda toplanmış olan büyük bir kalabalık, ellerini ona doğru uzatmıştı. Vaftizci Yahya da aralarındaydı. Birden içine sızmış olan hırsın kışkırtıcı sesini tekrar duydu: Tanrının oğluysan, kendini buradan aşağı at! Tanrı senin için meleklerine buyruk verecek.

Atatürk, o zamanlar kırlık, yeşillik bir alan olan Söğütözü’nde küçük bir kulübesi olsun istiyordu. Kır yürüyüşünden sonra dinleneceği, kahve içebileceği küçük bir kulübe... Yanındakiler, “Yaparız Paşam,” dediler. Ama bunun için on beş – yirmi söğüt ağacının kesilmesi gerektiği anlaşılınca... Atatürk’ün kaşları çatıldı. Sonra ne mi oldu? Çocukların ya da çocuklarla birlikte büyüklerin de hayranlıkla ve merakla okuyacağı gerçek bir öykü...

“Kurtarılmak için prens mi beklemeli? Bu bekleyişe bir son vermeli! Benim aklıma çok güzel bir fikir geldi. Madem Pamuk Prenses’in yediği elma zehirli, bu zehri boğazından çıkarmak gerekli. Şimdi hep beraber düşünmeli, bir çözüm üretmeli. Vakit, birlik olma vakti.” Nardaniye Hanım’ın Pamuk Prenses’e, Mercimek Çocuk’un Parmak Çocuk’a ya da Tulpar’ın Pegasus’a benzediğini biliyor muydunuz? Yoksa bu benzetilen kahramanları hiç duymadınız mı? Karışık Kuruşuk Masallar, zamanında anlatılan ancak zamanla unutulan kahramanlarla tanıştırıyor sizi.

1001 Gece Masalları, doğu toplumlarının klasik masallarından biridir. Herhangi bir ülkeye ait değildir. Yüzyıllar boyunca yeryüzünün doğusunda yer alan her toplumun kendisinden birşeyler kattığı anonim bir halk masalıdır. İçinde, yaşanan hayatın tüm unsurlarını; aşkı, ihaneti ve mutluluğu barındırır. Dinleyenleri, dünyadaki tüm sıradışı yerler ve varlıklarla tanıştırır. Zorlu sınavlardan geçirtir ve olağanüstü serüvenler yaşatır.

“Çocuklar dinlemek için masalı İstekli gözler ve kulaklarla Sokulacaklar daha yakına. Harikalar Diyarın’nda yatarlar, Günler boyunca düşlerler Ölen yazlar gibi düşlerler: Sürüklenerek ırmakta İlerleyerek altın ışıkta Yaşam dedikleri düşten başka nedir?” Alice’in maceralarını dinlemeye Alice Harikalar Diyarında kitabının devamı niteliğinde olan Aynanın İçinden kitabıyla devam ediyoruz.

Ege'nin yedi renkli denizlerini, cennet köşelerini; güzellikleri çirkinlikleriyle, sevinçleri korkularıyla, arayışları beklentileriyle insanlarını, zaman zaman tarih süzgecinden de geçirerek kaleme alan Halikarnas Balıkçısı'nın Parmak Damgası'nda, yine birbirinden güzel öyküler yer alıyor.

Gözleri yuvalarından dışarı fırlamış olan Nuh, elini alnına siper ederek hayvanları seçmeye çalıştı. En önde bir çift yaban eşeği geliyordu. Onların ardında bir çift kara manda, bir çift geyik, buz gibi bakışlarla etrafı süzen bir çift panter, bir çift çöl ceylanı, bir çift kurt, hörgüçlerini bir o yana, bir bu yana sallayarak ağır adımlarla yürüyen bir çift deve... Geminin kapılarını açın! diye bağırdı Nuh şaşkınlığını üzerinden atmaya çalışarak. Geliyorlar! Köprüleri indirin!

Kendisine ağaçların altında güzel bir yer seçti. Sonra teker teker diğer tanrılar da sökün etmeye başladılar: Savaş tanrısı Bel, aşk ve bereket tanrıçası İştar, Sirius yıldızının bekçisi Ninurta, başak taçlı tahıl tanrıçası Nisaba, ana tanrıça Mah da oradaydılar. Sonunda, postlara ve tüylere bürünmüş hayvan tanrısı Sumukan ve Gılgameşin tanımadığı birçok tanrı da vahaya geldiler. Babaları Mardukun çevresine halka biçiminde oturarak, ağaçların olgun meyvelerinden koparıp yemeye başladılar.

1920'li yıllar, ha bitti ha bitecek. Ordu'nun batısına doğru uzanırsanız önce Perşembe ilçesi çıkar karşınıza. Yani eski adıyla Vona. Buradaki bir hane Hekimoğlu Zekeriyanındır... Deli bir gençti Zekeriya. Dürüst, tuttuğunu koparan... Bir o kadar da yakışıklı.

Birce, ailesiyle birlikte tatile çıkar. Yolculuk sırasında İnsuyu Mağarası'na uğrarlar. Mağara gezintisinde Birce, kocaman bir kayanın üstünden düşer ve kendisini, mavi elmaya ulaştıracak bir serüvenin içinde bulur. Siz hiç mavi elma gördünüz mü? Birce gördü ve doğanın gizli yanları ile birlikte kendini de keşfetti. Sevgili çocuklar, size öğretilen gerçekler, yaşamın sadece bir kısmı... Haydi, kocaman bir ısırık alın Mavi Elma'dan.

Tepegöz, kollarını göğsünde kavuşturmuş, dudaklarında zalim bir gülümsemeyle ona bakıyordu. Tek gözü yuvasında yine fıldır fıldır dönüyordu. Demek beni kovuyorsun! dedi sonunda takır tukur bir sesle. Sen bilirsin! Gidiyorum! Ama Oğuzun başına büyük bir bela getirdin, bilmiş ol! Daha ne belası getireceğim be canavar! diye bağırdı Aruz Koca öfkeyle. Asıl belayı, bulduğumuz gün seni gebertmelerine engel olmakla getirdim! Zaten yapacağını yaptın, daha ne yapacaksın? Görürsün! dedi Tepegöz ve arkasını dönüp gitti.

Ak Köpüklerden Doğan Aşkın ve Mutluluğun, Sonsuz Güzelliğin Tanrıçası Afrodit. Neden sonra gelenin bir çift güvercin tarafından çekilen bir araba olduğu anlaşıldı. Bembeyaz kuşlar güçlü kanat çırpışlarıyla arabayı Zeus'un tam önüne indirdiler. Tanrıların ağızları şaşkınlıktan bir karış açık kalmıştı. Arabadan inen bu kız kadar güzel bir varlığı daha önce hiç görmemişlerdi. Onların şaşkınlığını fark eden Afrodit, en güzel gülümsemesiyle onlara seslendi. Aşkın ve güzelliğin tanrıçası Afrodit'e yer verin, ey tanrılar ve tanrıçalar! Bunun üzerine Zeus ayağa kalktı, diğerleri de onu izlediler.

İnsanları Doyuran Tarlaların, Bitkilerin ve Bereketin Sarı Saçlı Tanrıçası Demeter "Buraya bir han yapacağım demiştin, değil mi?" "Evet, daha kaç kere söyleyeceğim! Buraya bir yığın yorgun ve aç insan gelecek; ben de onlara yatacak yer ve yemek vereceğim." "Demek açların karnını doyuracaksın! Peki senin karnını kim doyuracak?" Yaşlı kadın arkasını dönüp topallaya topallaya oradan uzaklaşırken, Erysichton şaşkınlıkla onun arkasından bakakaldı.

Ertesi sabah günün ilk ışıklarıyla uyanan Adem esneyerek gerindi. O kadar tatlı bir uyku uyumuştu ki! Havva'nın saçlarını okşamak için elini yanına uzattığında, eşinin orada olmadığını gördü. Nerede acaba? diye geçirdi aklından. Nereye gitmiş olabilir? Adem yattığı yerden doğruldu... Yakındaki berrak derenin suyunda yüzünü yıkamak istediği anda, birden kanının donduğunu hissetti. Havva, yasak ağacın yanında duruyordu. Elinde ağacın meyvelerinden biri vardı. Kırmızı, güzel, çekici, arzu uyandırıcı bir meyve...

Tanrıların Demircisi, Altın Sarayların Yaratıcısı, Ateşin Topal Efendisi Hephaistos. Bu mu bir tanrı? Şunun haline baksanıza! Yamrı yumru bir şey... Bir bacağı da topal mı ne? Bu işi tek başına becerdiğin belli oluyor, Hera... Yeteneksizin teki olduğunu böylece herkese ispatlamış oldun. Lanet olsun! diye bağırdı Hera ve elindeki yamrı yumru, pembe et yığınına öfkeyle baktı. Keşke seni hiç doğurmasaydım! Böyle olacağını bilsem, Zeus'a kızıp seni yaratmaya kalkışmazdım! Ama senden kurtulacağım.

Şahmerân, bir Anadolu efsanesidir. Pek çok hikâyeye, romana ve filme konu olmuştur. Efsaneye göre Şahmerân, yer altında yaşamakta ve yılanların şâhı olduğu kabul edilmektedir. Onu gören ilk insan Cemsab olmuştur. Cemsab, fakir bir ailenin oğludur ve geçimini odun satarak sağlamaktadır. Bir gün Cemsab ve arkadaşları odun toplarken bal dolu bir kuyu keşfederler. Balı çıkarmak için Cemsab’ı kuyuya indiren arkadaşları, paylarına daha çok bal düşmesi için onu orada bırakıp kaçarlar.

Musa önderliğindeki ilk İbrani grubu karaya çıkmaya başlamıştı. Musa arkasını dönüp baktığında, Mısırlıların yaklaşmakta olduğunu gördü. Bunun üzerine elini denize doğru uzattı ve suların oluşturduğu duvar yavaş yavaş kapanmaya başladı. Deniz, eski halini alıyordu. Mısırlılar suların üzerlerine hücum ettiğini gördükleri zaman dehşet içinde geri dönmeye ve kaçmaya çalıştılar. Ancak artık çok geçti... Deniz tümüyle kapanıp eski halini aldığında, Mısır ordusunun en seçkin birliklerinden geriye hiçbir iz kalmamıştı.