Witam was bardzo serdecznie na kolejne nasze spotkania dziś będziemy mówić NADAL O RELACJACH przyjacielskich, małżeńskich, zawodowych o naszych wybuchach złości i naszych lękach w związku z tymi relacjami. Często zdarza się, że będąc w relacjach reagujemy lękiem i wycofujemy się. Czasem też mówimy, że nam nie zależy, przysłowiowo machamy na to ręką z ignorancją. Czy tak naprawdę jest? Dlaczego tak robimy mimo tego, że ważne dla nas jest, żeby porozmawiać, ważne jest, żeby wyjaśnić, ważne jest, żeby poznać przyczynę takiego zachowania to mimo to rezygnujemy. Mówiłam wam już w kilku filmach na temat stylów przywiązania, dziś będę trochę nawiązywać do tego, że to właśnie one powodują nasza reakcje na czyjeś zachowania. Zrozumienie własnego stylu przywiązania, pozwoli Tobie zrozumieć w jaki sposób budujesz w dorosłym życiu więzi w bliskich relacjach. Co mam tu dokładnie na myśli, to to, że jesteśmy uwięzieni w stylach przywiązania, których nauczyliśmy się w dzieciństwie, one determinują w dorosłym życiu budowanie rodzaju więzi. W naszych umysłach wykształca się pewien w system przywiązania, czyli taki mechanizm, który pcha nas w kierunku osób z którymi możemy czuć się bezpiecznie lub nie. W psychologii nazywamy to odzwierciedleniem, gdzie nie chodzi o to, żeby dokładnie robić to co robią rodzice, ale podążać za tym co widzę, czy odczuwam w tej relacji, jak oni reagują na nas. Jeśli dziecko napotyka na ścianę niedostępności rodzica, obojętnie z jakiego powodu, to zaczyna reagować. Ta reakcja dziecka jest wyrazem protestu, niezgody lub akceptacji i bezpieczeństwa. Kiedy dzieci protestują, stają się wtedy krzykliwe, płaczliwe, marudne, ponieważ jedyną potrzebną dla nich jest zwrócić uwagę rodzica. W ten sposób proszą, czasem żądają zainteresowania, zauważenia. W takiej sytuacji dziecko z jednej strony jest w poczuciu lęku a z drugiej strony może tworzyć myślenie o tym, że ma kontrolę nad dorosłym, bo jego zachowanie wpłynie na to jak mama czy tata zareaguje. Kiedy jesteśmy dziećmi nie rozumiemy co się dzieje, kiedy rodzic jest wycofany czy nieobecny emocjonalnie, lub obraża się na dziecko, lub jest i za chwilę znika, ma zmienne nastroje jego reakcje są różne na to samo zachowanie dziecka. Dziecko czuje się zagrożone, jeśli nie rozumie sytuacji, czyli rodzic chce np. odpocząć, wycofuje się, ale i nie tłumaczy tego dziecku. Dziecko nie rozumie, dlaczego rodzic był z nim w interakcji a teraz go nie ma. Warto tłumaczyć dzieciom o tym co się z nami dziej dlaczego tego potrzebujemy, żeby dziecko nie miało poczucia, że to jest jej wina czy jego wina. Rodzice często w pracy indywidualnej mówią, że nie chcą obarczać dzieci swoimi problemami, dlatego właśnie tak robią. Jednak tłumaczenie dziecku co się ze mną dzieje, czyli oddzielenia swoich emocji od emocji dziecka, czyli wyjaśnić co się ze mną dzieję - jestem smutna, jest zupełniej czymś innym niż opowiadanie dziecku o swoich problemach.