W relacji z osobą zaburzoną narcystycznie bardzo często da się zauważyć. transakcyjność w relacji. Czyli to, że każda osoba, która jest z nim w relacji, służy narcyzowi do zaspokajaniu jego potrzeb, każdy kto jest w jego środowisku ma przynieść jemu określone korzyści. On dąży do tego celu konsekwentnie i nie budzi to w nim żadnego oporu, by uciekać się do kłamstw czy manipulacji. Często osobowości narcystyczne są osobnikami, powszechnie lubianymi, podziwianymi, charyzmatycznymi, bardzo uczynnymi itd. Jest to spowodowane potrzebą ciągłego potwierdzania jego wyidealizowanego obrazu. Każda z osób jest potrzebna właśnie po to, by jak najlepiej potwierdzała jego fałszywe JA. Jeśli ktoś przestanie narcyza adorować czy mu schlebiać, on przestaje już być taki miły i uprzejmy. Jego dobroduszność, chryzma, zainteresowanie znikają, zauważ to oczywiście, że każda zmianę frontu, załatwi oskarżaniem tej osoby i obarczy ją winą za zmianę jego nastawienia. Kara musi być, on tak już ma. Zrobi to tak samo jak z tobą, kiedy potrzebuje paliwa, bo ty jesteś zawsze pod ręką, zrobi wszystko by wzbudzić w tobie emocje, żeby dać ci do zrozumienia, że to jest, lub była twoja wina, że to przez ciebie, że ty tak zawsze, nie doceniasz, nic nie robisz, jesteś zawsze jakaś nie taka czy nie taki, ale nigdy nie powie konkretnie czego oczekuje. Ponieważ to najlepszy sposób manipulacji, twoim poczuciem winy, która jest jedną z bardzo silnych emocji, zwłaszcza u osób wrażliwych i współzależnych, które niestety najczęściej wybiera Narcyz do tego tanga narcystycznego. Kiedy dotyka on twojego poczucia winy, doświadczasz bardzo silnego uczucia, zaczynasz przepraszać, zaczynasz się obawiać, zaczynasz się tłumaczyć, tym samym podgrzewasz własne emocje a jemu tylko o to chodzi. On potrzebuje paliwa, więc zrobi wszystko by je uzyskać, nic innego nie jest ważne. Jesteś dla niego tylko narzędziem do wykorzystania i nie ważne co będziesz robić, nie ważne jaka jest prawda, jedyne co ważne, to twoje emocje, którymi on się zasila. Zauważ, że żadne tłumaczenie, nie daje efektu, to zresztą potwierdza tylko celowość jego działania, kiedy próbujesz tłumaczyć, czujesz się wtedy jeszcze gorzej. On potrzebuje zamętu, zamieszania, robi zamęt w najbliższym środowisku a potem z niewinną miną staje z boku i czerpie z energii kłótni, wzajemnego obwiniania, poczucia wstydu, kiedy nastawia jedną osobę przeciwko drugiej lub wszystkich przeciwko tobie. Dla niego nie ma to znaczenia.

Witam was bardzo serdecznie na kolejne nasze spotkania dziś będziemy mówić NADAL O RELACJACH przyjacielskich, małżeńskich, zawodowych o naszych wybuchach złości i naszych lękach w związku z tymi relacjami. Często zdarza się, że będąc w relacjach reagujemy lękiem i wycofujemy się. Czasem też mówimy, że nam nie zależy, przysłowiowo machamy na to ręką z ignorancją. Czy tak naprawdę jest? Dlaczego tak robimy mimo tego, że ważne dla nas jest, żeby porozmawiać, ważne jest, żeby wyjaśnić, ważne jest, żeby poznać przyczynę takiego zachowania to mimo to rezygnujemy. Mówiłam wam już w kilku filmach na temat stylów przywiązania, dziś będę trochę nawiązywać do tego, że to właśnie one powodują nasza reakcje na czyjeś zachowania. Zrozumienie własnego stylu przywiązania, pozwoli Tobie zrozumieć w jaki sposób budujesz w dorosłym życiu więzi w bliskich relacjach. Co mam tu dokładnie na myśli, to to, że jesteśmy uwięzieni w stylach przywiązania, których nauczyliśmy się w dzieciństwie, one determinują w dorosłym życiu budowanie rodzaju więzi. W naszych umysłach wykształca się pewien w system przywiązania, czyli taki mechanizm, który pcha nas w kierunku osób z którymi możemy czuć się bezpiecznie lub nie. W psychologii nazywamy to odzwierciedleniem, gdzie nie chodzi o to, żeby dokładnie robić to co robią rodzice, ale podążać za tym co widzę, czy odczuwam w tej relacji, jak oni reagują na nas. Jeśli dziecko napotyka na ścianę niedostępności rodzica, obojętnie z jakiego powodu, to zaczyna reagować. Ta reakcja dziecka jest wyrazem protestu, niezgody lub akceptacji i bezpieczeństwa. Kiedy dzieci protestują, stają się wtedy krzykliwe, płaczliwe, marudne, ponieważ jedyną potrzebną dla nich jest zwrócić uwagę rodzica. W ten sposób proszą, czasem żądają zainteresowania, zauważenia. W takiej sytuacji dziecko z jednej strony jest w poczuciu lęku a z drugiej strony może tworzyć myślenie o tym, że ma kontrolę nad dorosłym, bo jego zachowanie wpłynie na to jak mama czy tata zareaguje. Kiedy jesteśmy dziećmi nie rozumiemy co się dzieje, kiedy rodzic jest wycofany czy nieobecny emocjonalnie, lub obraża się na dziecko, lub jest i za chwilę znika, ma zmienne nastroje jego reakcje są różne na to samo zachowanie dziecka. Dziecko czuje się zagrożone, jeśli nie rozumie sytuacji, czyli rodzic chce np. odpocząć, wycofuje się, ale i nie tłumaczy tego dziecku. Dziecko nie rozumie, dlaczego rodzic był z nim w interakcji a teraz go nie ma. Warto tłumaczyć dzieciom o tym co się z nami dziej dlaczego tego potrzebujemy, żeby dziecko nie miało poczucia, że to jest jej wina czy jego wina. Rodzice często w pracy indywidualnej mówią, że nie chcą obarczać dzieci swoimi problemami, dlatego właśnie tak robią. Jednak tłumaczenie dziecku co się ze mną dzieje, czyli oddzielenia swoich emocji od emocji dziecka, czyli wyjaśnić co się ze mną dzieję - jestem smutna, jest zupełniej czymś innym niż opowiadanie dziecku o swoich problemach.