16 Eylül Pazartesi, tekrar görüşmek üzere. Sizleri seviyoruz...

Hastalık hayatın bir parçası olabilir ama bu kadar büyük bir parçası olması gerekiyor mu? Ben hasta olan mıyım, yoksa eden mi?

Bazen kızsamda kendime, ağzımda bakla ıslanmıyor. Sanki hayatımı ve planlarımı anlatmadan yaşayamıyor gibiyim. Bu ihtiyacın kaynağı ne olabilir?

Her yanımızdan stres ve anksiyete yağarken, sağlam kalmak mümkün müymüş bakalım.

Her hareketimde beni eleştiren ve her şeyi çok bilenlerle, çevrili etrafım. Bu kalabalığın baskısı altında ''ben'' kalabilmek mümkün olabilir mi, hem de üstelik beni eleştirenlere teşekkür ederek...

Sabotajın baş şüphelisi: başarma korkusu. Yoksa bu zanlı, gerçek bize ışık tutan bir rehber olabilir mi?

Her seçimin bir doğrusu olmalı derken her zaman seçenekler arasında sıkışmış buluyoruz kendimizi. Peki doğru bir seçenek varsa, ben bunu nasıl görebilirim?

Yapmam gerekenler listem uzarken, adım bile atamamak acı verebiliyor. Belki de sorun yapamamakla değil, yapmayı seçtiklerimle ilgilidir. Kim bilir?