W Podcaście Jezuickim wracamy do rozmowy z Jerzym Stuhrem zarejestrowanej w naszym studiu Inigo w 2019 r. w ramach promocji wywiadu-rzeki, którego aktor udzielił ks. Andrzejowi Lutrowi. Książka ukazała się w Wydawnictwie WAM pod tytułem „Myśmy się uodpornili. Rozmowy o dojrzałości”. W trakcie jej tworzenia Jerzy Stuhr był siedem lat po chorobie nowotworowej, w czasie której znalazł się na granicy życia i śmierci. Siłą rzeczy rozmowa zeszła na temat przemijania i rzeczy najważniejszych.

A gdy mowa o rzeczach najważniejszych, to my, jezuici, nadstawiamy ucha. Zarówno rozmowa jak i książka zainspirowała nas do poruszenia kilku tematów z duchowości ignacjańskiej. W najnowszym odcinku naszego podcastu razem z Dominikiem słuchamy fragmentów rozmowy Jerzego Stuhra z ks. Andrzejem Lutrem i komentujemy ją „po jezuicku”. W wypowiedziach znanego aktora tropimy elementy duchowości ignacjańskiej i jak zawsze staramy się ją wam przybliżać.

W rozmowie z ks. Andrzejem Lutrem Jerzy Stuhr opowiedział o swojej modlitwie. Przyznaje, że choroba sprawiła, że zaczął częściej zaglądać do kościoła. Robił to w stylu… „nikodemowym”. „W każdym z trzech szpitali moje pokoje były naprzeciwko kaplicy. Chodziłem modlić się w nocy, bo drzwi do kaplicy zawsze były otwarte. Kompletna pustka, cisza, inna atmosfera” – wyznał.

Dodał, że do modlitwy wrócił także dzięki córce, która – podobnie jak on – przeszła chorobę nowotworową. „Chodziłem z córką po korytarzach onkologii w Gliwicach i modliłem się: Panie Boże daj, żeby to przeszło na mnie, a żeby z niej zeszło. Tylko tyle. I sprawdziło się”.

Aktor przyznał, że snute podczas choroby refleksje i cierpienie, które przeżył, miały dla niego głęboki sens. Zmienił się, stał się bardziej wyrozumiały, tolerancyjny, a jego osądy złagodniały. „Zmieniłem się, bo patrzę przez pryzmat choroby – mówił w rozmowie z ks. Andrzejem Lutrem. – Czasem aż głupio, bo ktoś pieprzy strasznie, nie zgadzam się z nim, ale – myślę – może go co boli albo ma jakiś problem z sobą. I łagodnieję”.

Zauważał u siebie liczne zmiany w sferze duchowej. Mówił, że choć zawsze jego wiara była bardzo prosta, a on jakoś nie miał natury „wnikania w jestestwo”, to po chorobie zaczął odczuwać potrzebę kontemplacji. „Jednego się nauczyłem – dziękować Bogu. Jak najmniej prosić. Przecież On wszystko wie i tak, rządzi tym wszystkim, ale dziękować to jest za co. Za każdy właściwie dzień”.

Czuł też, że spokorniał. Zrozumiał, że w chorobie wszyscy są równi. „Szpital zrównuje ludzi. Nawet jak masz trochę lepszy pokój, to niewiele zmienia. Ta sama pidżama, to samo jedzenie, te okropne papki. I nagle ta pokora. Świadomość, że jesteś w czyichś rękach. Zobaczyłem też, że lekarze mogą pomóc tylko do pewnego momentu. Najtrudniejsze decyzje musisz podjąć sam”.

W czasie choroby robił rachunek sumienia, próbował podsumowywać swoje życie. Miał świadomość, że na wielu polach, szczególnie jako aktor, był spełnionym człowiekiem. „Drzemie jednak we mnie dusza artysty, która mi podpowiada, że jest odwrotnie, że jeszcze nie jestem spełniony, że jeszcze coś przede mną. Póki masz zadrę opowiedzenia czegoś jeszcze ludziom, to jesteś wciąż niespełniony, hodujesz w sobie to niespełnienie. Mnie już coraz trudniej jest wymyślić coś, czym bym ludzi chciał zainteresować”.

Jerzy Stuhr zmarł 9 lipca. Miał 77 lat. Jego pogrzeb odbył się w środę w kościele Piotra i Pawła w Krakowie. Uroczystościom przewodniczył kard. Grzegorz Ryś. Artystę żegnała rodzina, koledzy, mieszkańcy miasta i władze państwowe. Gdy z kościoła wynoszono urnę z jego prochami rozległy się rzęsiste brawa. Trwały aż do momentu, gdy karawan odjechał na cmentarz Rakowicki, gdzie ciało Jerzego Stuhra spoczęło w rodzinnym grobowcu.

Zapraszamy na nasze profile na X:

@LukaszSosniakSJ

@JezuitaMuzykant

W najnowszym odcinku rozmawiamy o fenomenie serialu The Chosen oraz o zastosowaniu duchowości ignacjańskiej w biznesie. Naszym gościem jest Andrzej Sobczyk, przedsiębiorca i współtwórca grupy Rafael, która zajmuje się polską dystrybucją serialu.

Pretekstem do rozmowy była niedawna premiera czwartego sezonu The Chosen, która miała miejsce w USA, w Wielkiej Brytanii i w Polsce. Na spotkaniu w Warszawie obecni byli także grający w serialu aktorzy, z którymi rozmawiali Dominik Dubiel i Marta Łysek z Deon.pl. Fragmenty tych rozmów zobaczycie w tym odcinku naszego podcastu.

Pierwszą część spotkania poświęcamy fenomenowi serialu The Chosen w Polsce i polskiej społeczności fanów, która jest najbardziej dynamiczną tego typu grupą na świecie. Zrobiła ona wielkie wrażenie także na aktorach, którzy przyjechali do nas na premierę.

The Chosen nie jest zwykłym serialem, dzięki któremu można co najwyżej odreagować pracowity dzień i miło spędzić wieczór. To prawda, że używa on wszystkich narzędzi współczesnej sztuki filmowej i można oglądać go jak każdy inny streamingowy tasiemiec, ale jest czymś znacznie więcej – to Ewangelia podana we współczesnej formie. Dowodzą tego liczne nawrócenia, także wśród obsady serialu.

The Chosen nawiązuje w swojej formie do klasycznej kontemplacji ignacjańskiej. Pojawiają się w nim sceny z Ewangelii, ale i takie, których w Piśmie Świętym nie znajdziemy. Podobnie w ignacjańskiej wersji kontemplacji „oglądamy” postacie z Nowego Testamentu, „słuchamy” tego co mówią, „uczestniczymy” w ich działaniach, a następnie wyciągamy z tego coś dla siebie – konkretny owoc, który prowadzi do Boga.

W drugiej części odcinka rozmawiamy na temat zastosowania duchowości ignacjańskiej w… biznesie. Nasz gość od lat korzysta z ignacjańskich narzędzi nie tylko w procesie własnego rozwoju, ale i w budowaniu sukcesu swoich firm. Podczas naszego spotkania wskazuje na konkretne elementy jezuickiej duchowości i opowiada w jaki sposób mogą one pomóc w prowadzeniu efektywnej działalności gospodarczej.

W najnowszym odcinku naszego podcastu spotykamy się z jednym z najbardziej rozpoznawalnych twórców katonetu, Tomkiem Samołykiem⁠, który w swoich filmach opowiada o wierze i Kościele. Od dawna jesteśmy fanami jego twórczości i zwyczajnie chcieliśmy się poznać.

Tomek jest niezwykle ciekawą osobą, dlatego rozmowa jest długa, ale na pewno nie nudna. Rozmawiamy niemal o wszystkim. Jednym z najważniejszych wątków jest miłość, a właściwie jej brak – nieumiejętność pokochania samego siebie, która łączy się często z fałszywym, zdeformowanym obrazem Boga. To problem wielu katolików, a zarazem dramat i źródło wielkiego cierpienia.

Wątek ten zawiódł nas do dyskusji o problemie religijności neurotycznej, która Boga postrzega jako złego glinę, czyhającego na nasze błędy i potknięcia, albo jako surowego sędziego, ferującego wyroki wieczystego potępienia za najdrobniejsze niedoskonałości. Ta dysfunkcja zatruwa radość z wiary, zniewala i sprawia, że nie potrafimy w Bogu dostrzec miłosiernego Ojca, który nie tylko nie chce nas zniszczyć, ale z całych sił pragnie nas ocalić.

⁠Na koniec wspólnie odkrywamy też jak bardzo ignacjański jest Tomek w swojej duchowości, poruszamy temat medytacji i kontemplacji ignacjańskiej, co prowadzi nas do rozmowy o kontemplacji w ogóle – rozmawiamy o różnych metodach modlitwy i tego, jak wybrać tę najlepszą dla siebie.⁠

Dla nas spotkanie z Tomkiem było niezwykle mądre i ubogacające. Mamy nadzieję, że takie będzie i dla was.

Zapraszamy na nasze profile na X:

@LukaszSosniakSJ

@JezuitaMuzykant

W najnowszym odcinku Podcastu Jezuickiego rozmawiamy na temat watykańskiego dokumentu „Fiducia supplicans”, poświęconemu duszpasterskiemu znaczeniu błogosławieństw. Deklaracja Dykasterii Nauki Wiary pogłębia znaczenie ewangelicznego błogosławieństwa i w tym kontekście dotknęła tematu błogosławienia par w sytuacjach nieregularnych, w tym osób tej samej płci. W mediach pojawiło się wiele materiałów komentujących tę watykańską deklarację, koncentrujących się jednak wyłącznie na kwestii relacji Kościoła i osób LGBT+. Niestety materiały te pomijały najczęściej najważniejsze poruszone w dokumencie tematy. Media społecznościowe wkrótce zaroiły się od sprzeciwów, protestów i zarzutów skierowanych do Stolicy Apostolskiej i pod adresem papieża. Nieprzychylne komentarze zarzucały Ojcu Świętemu niejasność głoszonego przez niego nauczania, a także sianie zgorszenia i zamętu wśród katolików. Większość z tych publikacji powstała jednak jeszcze przed wydaniem polskiego tłumaczenia deklaracji. Zdradzały one często nie tylko nieznajomość tekstu „Fiducia supplicans”, ale niestety także brak zainteresowania jego treścią. Zarzut o sianie zamętu jest więc zasadny, dotyczy jednak bardziej sposobu działania niektórych mediów niż papieża i Dykasterii Nauki Wiary. Naszym gościem jest ks. Wojciech Nowicki, redaktor naczelny „Przewodnika Katolickiego” i poznańskiego Radia Emaus. Rozmawiamy o pomijanej przez większość mediów rzeczywistej treści deklaracji „Fiducia supplicans”, ale nie uciekamy także od zarzutów, które pojawiły się po jej publikacji. Cytujemy konkretne komentarze opublikowane na X (dawnym Twitterze) i próbujemy wyjaśnić, co tak naprawdę mówi na te tematy deklaracja. Krótkim komentarzem dotyczącym rzeczywistego jej znaczenia podzielił się z nami również o. James Martin SJ.

Rozkład jazdy: (0:00) Przywitanie i rozmowa z Wojtkiem Nowickim o kondycji mediów i zamieszaniu wywołanym w nich w związku z publikacją „Fiducia supplicans”. (47:30) Odnosimy się do konkretnych zarzutów wobec „Fiducia sypplicans”, które pochodzą z komentarzy na X (Twitter). W trakcie rozmowy odpowiadamy na wątpliwości następujących użytkowników X (Twittera):

@Lvivaeś @SlawomiraR @makra102 @KrolZenek @ludzkimglosem @Nikttaki10 (56:00) Rozmawiamy o rzeczywistej (nie tej „medialnej”) treści dokumentu. To coś dla każdego, kto chce zgłębić zawartość deklaracji i lepiej przygotować się do jej lektury. Ta część naszego spotkania rozpoczyna się od naszego krótkiego wprowadzenia i wypowiedzi o. Jamesa Martina SJ.

Zapraszamy na nasze konta na X:

@JezuitaMuzykant

@LukaszSosniakSJ

"Memizacja" Jana Pawła II nasila się od czasu śmierci papieża. Polega ona na wrzucaniu do sieci memów (często wulgarnych) z Janem Pawłem II, wspólnym śpiewaniu „Barki” o 21:37 czy przerzucaniu się charakterystycznymi cytatami z papieskich wystąpień w dość dziwacznych kontekstach.

Wiele osób takie działania młodych ludzi irytują. „Gówniarze nie rozumieją kim był Jan Paweł II!” – słyszymy i takie opinie. To prawda, nie rozumieją. Ale jak mają zrozumieć? Młodzi ludzie z pokolenia Z nie mają już emocjonalnych więzi z Janem Pawłem II. Nigdy nie przeżywali wzruszeń związanych z jego pielgrzymkami do Polski, nie słyszeli na żywo jego słów i na serio nie rozumieją gdzie jest problem, i o czym my tu w ogóle gadamy.

Skuteczną reakcją na to zjawisko na pewno nie jest „obrona dziedzictwa”, oburzanie się, czy zmuszanie młodzieży by koniecznie pokochała papieża i przestała się z niego nabijać. To po prostu nie działa. To znaczy działa, tylko w sposób odwrotny od zamierzonego. To właśnie z przesytu Janem Pawłem II rodzą się piosenki, memy i głupie żarty. I nie mówię tu o przesycie nauczaniem papieża, bo ono w przestrzeni publicznej praktycznie nie istnieje, ale o obecności kiczowatej i przaśnej, której dookoła nie brakuje. Takie bezrefleksyjne dorzucanie do pieca papieskiego kultu doprowadziło w efekcie do „skremówkowania” osoby Jana Pawła II i jego przesłania w przestrzeni publicznej.

Rozwiązania tego problemu można poszukać w… synodalności. Uczy nas ona nowego spojrzenia na stare wyzwania. Może zamiast się czepiać i walczyć niczym Don Kichot o „cześć” polskiego papieża, należy po prostu skupić się na młodzieży – na tym co młodzi czują, na ich wrażliwości. Może lepiej spróbować usłyszeć czym pokolenie Z żyje, co jest dla niego ważne? Jeśli do tego sami żyjemy inspirując się Janem Pawłem II, to może uda nam się nawet obudzić w nich emocje i zapał do pójścia tą samą drogą.

W drugiej części podcastu rozmawiamy z Marcinem Kędzierskim, wykładowcą Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie, publicystą Więzi i Gościa Niedzielnego. Mówimy właściwie o tym samym, co wcześniej, ale koncentrujemy się na etyce seksualnej i teologii ciała Jana Pawła II. One także zostały w przestrzeni publicznej „skremówkowane” wraz ze swoim czcigodnym autorem i sprowadzone do stwierdzenia, ze Jan Paweł II nie akceptował kondomów…

Marcin Kędzierski przypomina, że Jan Paweł II wcale nie był hamulcowym tego rozwoju i inkwizytorem alkowy. Był rewolucjonistą, ale swojej rewolucji nie doprowadził do końca. W latach 90. i później, właściwie nie wiadomo dlaczego, nie wracał już zbyt często do swoich pierwotnych koncepcji zaproponowanych w ramach katechez o teologii ciała, a jeśli wracał, to nie podkreślał już tak mocno relacyjności, która była kluczem do ich zrozumienia. To wszystko sprawiło, że jego teologia ciała nie jest dziś powszechnie stosowana nawet wśród osób głęboko wierzących. Nie mówiąc już o młodych ludziach, zwłaszcza mających luźny związek z Kościołem, dla których katolicka nauka o seksualności jest kompletną abstrakcją.

Marcin Kędzierski, podobnie jak my, jest zwolennikiem rozwiązania proponowanego przez papieża Franciszka, który wprowadza do Kościoła kategorię rozeznawania duchowego, zaczerpniętą wprost z Ćwiczeń św. Ignacego. Rozeznawanie nie skupia się na przepisach, prawach i normach, ale dowartościowuje konkretną relację małżonków i jej specyfikę.

Gość naszego podcastu przypomina, że Kościół ma ogromne zaufanie do małżonków, czyni ich przecież szafarzami sakramentu małżeństwa, którego nie udziela ksiądz, ale narzeczeni sobie nawzajem. „Może więc warto pozwolić małżonkom rozeznawać a tym samym decydować o sposobie przeżywania ich małżeńskiej relacji, także w strefie seksualnej?” – pyta i proponuje Kędzierski. Więcej w naszym podcaście. Serdecznie Zapraszamy!

00’00’’ – przywitanie, rozmowa o „memizacji” postaci i nauczania Jana Pawła II

00’28’’ – rozmowa z Marcinem Kędzierskim

Zapraszamy na nasze Twittery:

Łukasz Sośniak SJ

Dominik Dubiel SJ

W najnowszym odcinku Podcastu Jezuickiego próbujemy spojrzeć na Synod o synodalności z dwóch perspektyw.

Z zewnątrz opowiada nam o nim Michał Kłosowski, watykanista mieszkający i studiujący w Rzymie, który relacjonuje to historyczne spotkanie dla wielu mediów.

O tym z kolei co dzieje się wewnątrz Sali synodalnej rozmawiamy z jedną z najmłodszych uczestniczek tego wydarzenia Julią Osęką, studentką fizyki i teologii. Julia pochodzi z diecezji siedleckiej, ale na Synodzie reprezentuje Amerykę Północną. Obie rozmowy są próbą oczyszczenia narracji o Synodzie, zerwania z niej medialnej warstwy, która często przeinacza i zaciemnia obraz tego wydarzenia. Pokazujemy Synod takim jakim jest – radosnym spotkaniem Kościoła pod przewodnictwem papieża i natchnieniem Ducha Świętego. Nasi goście są zafascynowani Kościołem i pełni nadziei na przyszłość. I właśnie tym najbardziej chcieliśmy się z Wami, drodzy słuchacze (i widzowie!) podzielić. 0'00'' - Przywitanie i rozmowa z Michałem Kłosowskim 41'39'' - Rozmowa z Julią Osęką

Zapraszamy na nasze Twittery:

@LukaszSosniakSJ

@JezuitaMuzykant

Tematem odcinka jest najnowsza adhortacja papieża Franciszka Laudate Deum poświęcona zmianom klimatycznym (i ich reperkusjom etycznym). Dokument napisany jest w duchu ekologii integralnej zaprezentowanej przez Ojca Świętego osiem lat temu w encyklice Laudato si’.

O tym czy kryzys klimatyczny w ogóle istnieje rozmawiamy w pierwszej części podcastu z Tomaszem Rożkiem, fizykiem, dziennikarzem i popularyzatorem nauki.

Z kolei dd strony filozoficznej, antropologicznej i teologicznej pytamy o adhortację Tomasza Terlikowskiego, dziennikarza, pisarza i filozofa. Możemy zdradzić, że pada dręczące część naszych słuchaczy pytanie: czy papież nie ma nic lepszego do roboty, że zajmuje się ekologią?

0’00’’00 – przywitanie, co u nas

0’04’’36 – rozmowa z Tomaszem Rożkiem

0’53’26 – rozmowa z Tomaszem Terlikowskim

Zapraszamy, Dominik Dubiel SJ i Łukasz Sośniak SJ

W kolejnym odcinku naszego podcastu dwie superciekawe rozmowy o Kościele! Naszymi gośćmi są Kasia Bogusz i prof. Aleksander Bańka. Rozmawiamy o tym, czym obecnie żyje Kościół powszechny – o ewangelizacji w kontekście trwającego rabanu związanego z synodalnością!

Kasi przedstawiać nie trzeba – to głos, który w Polsce zna każdy katolik i nie tylko. Jeśli nie słyszałeś jej w Rzeszowie na koncercie Jednego Serca Jednego Ducha, to już na pewno podczas Światowych Dni Młodzieży w 2016 r. lub w wielu różnorodnych projektach, takich jak zespół Owca oraz produkcje muzyczne dla Modlitwy w Drodze. Swojego niesamowitego wokalu użycza także folkowemu zespołowi Dikanda. Kasia określa siebie jako wokalistkę i muzykantkę. Należy do Wspólnoty Uwielbienia i Ewangelizacji Janki w Krakowie, jest tam jedną z liderek oraz animatorką grup dzielenia. Jeśli jeszcze z jakichś niezrozumiałych powodów jej nie poznaliście, to nasza rozmowa jest doskonałą okazją by to zmienić!

W drugiej części podcastu rozmowa z profesorem Aleksandrem Bańką, filozofem i adiunktem w Instytucie Filozofii Uniwersytetu Śląskiego, autorem licznych książek i artykułów poświęconych filozofii i duchowości chrześcijańskiej. Aleksander był delegatem polskiego episkopatu na Synod w Watykanie i w naszym podcaście wyjaśni w końcu, o co z tą synodalnością chodzi! Rozmawiamy także o bohaterze całego zamieszania, czyli papieżu Franciszku, którego styl pontyfikatu niełatwo nam w Polsce zaakceptować. Zastanawiamy się czy Kościół, który proponuje obecny papież, oparty na relacji, dialogu, obecności, wrażliwości i słuchaniu, ma szansę zadomowić się nad Wisłą. Na koniec dowiadujemy się, czemu Olek nie został jezuitą, choć – jak przyznaje – w pewnym momencie bardzo chciał!

Zapraszamy!

Dominik Dubiel SJ @JezuitaMuzykant

Łukasz Sośniak SJ @LukaszSosniaSJ

Podcast Jezuicki @jezuicki

Minutnik:

00'00'' - wstęp czyli nasze pitu pitu :)

04'58'' - rozmowa z Kasią Bogusz

59'01'' - rozmowa z Aleksandrem Bańką