Δεν συμβαίνει συχνά να κατεβαίνει τα σκαλιά του ημι-υπογείου μια απο τις καλύτερες ταινιες sci-fi τρόμου όλων των εποχών.

Μια ταινία που δίκαια έχει χαρακτηριστεί "ορόσημο" και "θρυλική".

Μια ταινία που μέχρι και σήμερα διδάσκεται ως παράδειγμα σεναρίου, μοντάζ και ειδικών εφέ.

Μια ταινία που είναι τόσο άκοπα άψογη που σε κάνει να μην θες να ξαναδείς οτιδήποτε άλλο, γιατί η σύγκριση είναι κατάφορα άδικη.

Όλα τα παραπάνω θα μπορούσε άνετα να τα έχει γράψει ο Τσαρλς Μπάντ για το Parasite αλλά δεν το έκανε. Και αν θέλετε την άποψή μας, μαλακία του. Εμείς θα τον στηρίζαμε.

Καλά εντάξει, το "στηρίζαμε" ίσως να είναι κάπως υπερβολικό. Αλλά σίγουρα θα κοιτούσαμε με υποστηρικτικό βλέμμα προς την γενική του κατεύθυνση. Ναι, αυτό θα κάναμε.

Είναι το λιγότερο που αξίζει σε αυτό το διαμάντι.

H as-lo-as-lo-fi-gets κλωτσιά στα μούτρα του Buddy Giovinazzo καταφτάνει με άγριες διαθέσεις στο αγαπημένο σας ημι-υπόγειο.

Μια ταινία ορισμός του αμερικάνικου εφιάλτη (σε όνομα και ουσία), το Combat Shock καταφέρνει τόσα χρόνια μετά την κυκλοφορία του να κρατιέται φρέσκο και σύγχρονο, χωρίς να χάνει ίχνος απο την αγριάδα και την raw-as-all-fuck ενέργεια που είχε στα 80ς.

Ο Φράνκι γυρίζει καμένος μέχρι το μεδούλι απο το Βιετνάμ και σύντομα μεταφέρει όλη την κόλαση που έζησε στα διαλυμένα πεζοδρόμια του Στάτεν Άηλαντ. Και αυτό είναι όλο. απο σενάριο γιατί αυτό χρειάζεται για να κάνει ο Buddy το κομμάτι του.

Σίγουρα μια ταινία που δεν βλέπεις για να περάσεις καλά, αλλά σίγουρα μια ταινία που βλέπεις όταν θες να θυμίσεις στον εαυτό σου, ότι δεν χρειάζεσαι απαραίτητα πολλά χρήματα όταν έχεις όραμα and no intention of pulling any fucking punches.

Αυτή τη βδομάδα, ο Στέλιος και ο Αχιλλέας εξετάζουν την πιο Μάκη ταινία που έχουν δει, χωρίς το Μάκη.

Η ατιμη η κενωνία τον ανάγκασε να σημειώσει την πρώτη του απουσία από την αρχή τούτου του πόντκαστ, αν και πνευματικά ήταν εκεί μέσω της εξαιρετικής επιλογής του The Deadly Art of Survival.

Μια ταινία 99.8% βάημπς, που για άλλη μια φορά φέρνει στο φιλμπιτικό προσκήνιο τη Nέα Υόρκη των σέβεντιζ, αλλά αυτή τη φορά με μία τζούρα νίνια / τσαντάκηδες / σαντουιτσοκλέφτες / φαρσέρ. Χουάτ ε τουίστ.

Στα πλας του επεισοδίου, η πιθανότατη πλέον μετονομασία της Αγίας Ζώνης σε Disco Dojo, μια ιστορία θανατηφόρας επιβίωσης από την Άνω Τούμπα των νάηντιζ, και άλλα όμορφα.

Μια ταινία που ξεκινά με πολλαπλά θανατικά και το fat shaming ενός μικρού παιδιού μπορεί να είναι κάτι λιγοτερο απο οσκαρική;

ΚΙ ΟΜΩΣ ΜΠΟΡΕΙ.

Διότι το Τέντακλος καταφέρνει να κοιτάξει στα μάτια την τρομακτική οροσειρά Νάηστικ και να πει με θάρρος: "θα την κατακτήσω". Άσχετες μιουζικές με την εξέλιξη της ταινίας, χαρακτήρες που τους βλέπεις μια φορά και μετά τους ξεχνάς, ένα επιστήμονας που γουστάρει (ενδεχομένως σεξουαλικά) τις φάλαινές του, ο Κώστας Χαρδαβέλας της Αμερικής και στην μέση ένα χταπόδι γίγας που ΞΕΚΑΘΑΡΑ του αρέσει να παίρνει μάτι περισσότερο και απο τον Κώστα Τουρνά στο βίντεο κλιπ της αξέχαστης επιτυχίας του "Όμορφη".

Αυτό είναι το Τέντακλος.

Χωρίς φόβο και χωρίς ΙΝΤΣΑ πάθους.

Εν όψει της αρχής του δεύτερου σκέλους της όγδοης σεζόν, σας έχουμε ένα σφηνάκι πόντ έτσι για απεριτίφ. Νέα από το FULL MOON FILM MARATHON, απντέητ που κανείς δε ζήτησε, αλλά και δημοσιογραφική χαμαλοδουλειά μεγατόνων ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΥΤΑΛΑΝΤΟΙ.

Κατα τ' άλλα, από βδομάδα θα είμαστε πίσω στα γνώριμα λημέρια του Φιλμπιτ, με μια σειρά ταινιών-λεκούμια.

ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ

Στις 19/08 τo Film Pit προσγειώνεται στο ΚΠΙΣΝ για να «ντύσει» την Πανσέληνο του Αυγούστου με ταινίες από το κινηματογραφικό του μπαούλο σε ένα μαραθώνιο ταινιών με 80s νοσταλγία. Τέρατα της μυθολογίας, αυτοκίνητα χωρίς φρένα, καημπόηδες χωρίς άλογα, διάλογοι με αξέχαστες ατάκες, αγωνία, δράση, ψυχεδέλεια και μια μεταμεσονύχτια έκπληξη σας μπονους κανονάκι περιμένουν.

Σε αυτό το Αυγουστιάτικο σπέσιαλ, ο Ατσιλέας, μόνος κι έρημος στο υπόγειο της Αγίας Ζώνης, σας παίρνει από το χεράκι για μια γύρα στις ταινίες που επιλέξαμε για σας.

ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΣ βρισκει την ευκαιρία να ρίξει και λίγο φως σε έναν σημαντικό συντελεστή από την κάθε ταίνια γιατί πως αλλιώς θα περάσει η ώρα μεσημεριάτικα το φελέκι μου μέσα.

Ένα έξτρα σπέσιαλ-σπέσιαλ για να σας πούμε καλό καλοκαίρι, ερχόμαστε ως μάρτυρες υπεράσπισης ταινιών που χλευάστηκαν, ΕΣΤΑΥΡΩΘΗΚΑΝ και χαρακτηρίστηκαν για διάφορους λόγους "κακές", "'άθλιες" ή/και "αποτυχημένες".

Οπλισμένοι με 3 ταινίες each, ο Στέλεος, ο Ατσιλέας και ο Ασημάκης επιχειρούν να ΣΩΣΟΥΝ και να αθωώσουν μικραί και μεγάλαι παραγωγαί και στην πορεία ΙΣΩΣ, λέμε ΙΣΩΣ να πείσουν και εσάς για τα λεγόμενά τους, μήπως και αισθανθούν ΛΙΓΟΤΕΡΟ άθλιοι.

Θα αποτύχομε ασφαλώς, αλλά ακούστηκε ωραίο το παραπάνω.

Επίσης και. Μπόνους κανονάκι. Όλσο δις.

ΤΖΟΝ ΤΡΑΒΟΛΤΑ.

Και τα λέμε σε περίπου έναν μήνα.

Πολλές φορές διαβάζουμε ή ακούμε ότι μια ταινια είναι ένα "love letter" σε κάτι. Λίγες φορές όμως κάτι τέτοιο ισχύει πραγματικά. Χωρίς ίχνος κυνισμού. To Lost Arcade είναι όμως μια 100% ερωτική επιστολή σε μια πραγματικότητα που κανονικά θα έπρεπε να έχει σβήσει, αλλά κάποιοι περίεργοι-τρελοί-ρομαντικοί την κρατούν ζωντανή.

Το απόλυτα from-the-heart δημιούργημα του Κερτ Βίνσεντ και της Αηρίν Τσιν κατεβαίνει τα σκαλιά του ημι-υπογείου και μαζί του ξεδιπλώνουμε και εμείς τις αναμνήσεις μας απο τα ουφάδικα, τις μπλιμπλικερί και τα δικά μας arcade.

Τα coin-ops που μας σημάδεψαν, αυτά που πέρασαν ξώφαλτσα και εν τέλει την δική μας σχέση με αυτά τα ξεχασμένα μαγαζιά που κάποτε ήταν ο λόγος για να "δραπετεύουμε" απο το σχολείο και την πραγματικότητα την ίδια.

Arcades man. This brought back some memories.