ही गोष्ट एका छोट्या मुलाच्या स्वप्नाची आहे. दिवसेंदिवस कमी होणारी जंगले ,त्यामुळे होणारा पाणी-साठ्यावर परिणाम .तसेच प्राणी, पक्षी यांना बंदिस्त ठेऊ नये हा संदेश ह्या गोष्टीतून मिळतो.

गुरूजींनी धन न देता फक्त सल्ला दिला तोही धामधूमीत लग्न करण्याचा. इथं तर साधा मंडप घालायची पंचाईत. राहून राहून ते डाळींबाचं गाठोडं त्याला सतावत होतं अखेर त्याने विचार केला की हे गाठोडं सकाळीच गावाबाहेर लांब कुठेतरी नदीपात्रात फेकून द्यायचं. सकाळचा चहापाणी ऊरकून चंदन आपल्या सहकाऱ्यांची नजर चुकवून गाठोड्यासह घराबाहेर पडला. गावाबाहेर वेशीजवळ चौकात गर्दी पाहून तो जरा थांबला.
तिथल्या जवळच्या एका प्रांताच्या राजाचा सेवक दंवंडी देत होता की, ‘या दुष्काळाच्या परिस्थितीतही जो कूणी आमच्या महाराजांना पिकलेली डाळींब आणून देईल त्याला मागेल ते बक्षीस महाराजांकडून मिळेल.‘

“पाकिस्तानी हेवी मशीन गनच्या संततधार पावसासारख्या गोळ्या बरसल्या. आपल्या मुलाने तो गोळीबार चुकवत पाकिस्तानी बंकर गाठला आणि ग्रेनेडची पिन काढून तो थेट बंकरमध्ये टाकला व तेरा पाकिस्तानी सैनिकांना यमसदनाला पाठवले. हेवी मशीन गन मधून गोळ्यांचा वर्षाव बंद झाला आणि ते क्षेत्र आमच्या नियंत्रणाखाली आले.”
“सर्वप्रथम तुमच्या मुलाचे शरीर उचलून बाहेर आणणारी मी पहिली व्यक्ती आहे. सर, त्याच्या शरीरात बेचाळीस गोळ्या घुसल्या होत्या. सर, मी त्याचे डोके हातात धरले त्यानंतरच त्याने शेवटचा श्वास घेतला."